In februari 2023 werd op de website van vv Nunspeet bekend gemaakt dat ik in het seizoen 2023-2024 de nieuwe hoofdtrainer zou worden. Wat was ik enorm trots! Al van kleins af aan had ik geroepen dat ik dolgraag hoofdtrainer van Nunspeet wilde zijn in het jubileumjaar.

Op 13 mei 2023 mocht ik 3 maanden eerder dan verwacht mijn eerste wedstrijd coachen als hoofdtrainer van vv Nunspeet. Direct spelen om degradatie te voorkomen was voor mij niet het makkelijkste begin van een jarenlange gekoesterde jongensdroom. Die droom zou voor mij eindigen met een beeld van feestvierende Nunspeters en een groot gevoel van saamhorigheid. Trots op waar we vandaan komen, trots op onze kleuren, trots op onze club.

De reis ging beginnen…
Met nog 3 wedstrijden te gaan was het eerste doel om niet direct te degraderen door genoeg punten bij elkaar te sprokkelen en ondanks de versterkte degradatieregeling in de 1e klasse te blijven. De eerste wedstrijd tegen ZOB ging helaas met 2-3 verloren. Hierna volgde een 2-1 nederlaag tegen Montfoort en dus moesten we winnen van HBOK om niet rechtstreeks te degraderen. We wonnen met 4-0 en gingen de nacompetitie in. Er werd in een zinderende wedstrijd met 2-3 gewonnen van Zwaluwen 30. Een week later kwam het sterke Victoria (vorige week werden zij kampioen in de 1e klasse) op bezoek. In een schitterende wedstrijd wisten we een 2-1 voorsprong helaas net niet lang genoeg vast te houden en verloren we uiteindelijk in de verlenging met 2-4. Een zware dreun voor spelers, staf, maar zeker ook de rest van de club. De energie die vrijkwam bij de gescoorde doelpunten in deze wedstrijd was enorm en die momenten grepen we aan om opnieuw te bouwen aan een trots team wat graag wil aanvallen en samen vecht voor elke meter.

Een nieuw doel was al snel gemaakt. We moesten en zouden zo snel mogelijk terugkeren naar de 1e klasse. Inmiddels was er samen met de TC een nieuwe staf en selectie samen gesteld om dit mogelijk te kunnen maken. Wat verdienen die gasten een hoop lof voor alle tijd en energie die ze erin steken.

Het seizoen begon voor ons op z’n zachtst gezegd moeizaam. De verwachtingen waren hoog, maar we konden deze niet waarmaken. Na de degradatie van een paar maanden eerder moesten er meer teleurstellingen overwonnen worden. Natuurlijk is dat soms pijnlijk, maar we bleven positief en met een duidelijk lange termijn doel voor ogen en hard blijven werken zou deze lelijke wond gaan dichten. We groeiden als team dichter naar elkaar toe en merkten dat we steeds vaker wedstrijden naar onze hand konden zetten en knulligheden uit ons spel gingen. Na de winter betaalde dit zich steeds vaker uit in punten, maar grepen helaas aan het einde van het seizoen net naast een periodetitel en werden uiteindelijk 5e. In de laatste wedstrijd van het seizoen moesten we naar Hierden. Een week eerder waren zij kampioen geworden en zij grepen de derby aan om dit groots te vieren. We begonnen goed aan de wedstrijd, overklasten Hierden in de eerste fase van de wedstrijd, maar met een vroege rode kaart voor ons bleek de opdracht om de kampioen in eigen huis te verslaan te zwaar. Voor hen viel alles op de plek die dag en wij keken toe. Zij waren 2 jaar eerder ook pijnlijk gedegradeerd, investeerden, selecteerden door en namen de tijd om een team te kneden met een hele mooie beloning op het einde. We besloten Hierden als voorbeeld te nemen, maar het wel vanuit onze waarden te doen.

We keken uiteindelijk terug op een seizoen waar we een enorme ontwikkeling hadden laten zien in onze manier van voetballen, maar vooral ook in een bijzondere samenwerking tussen het 1e elftal en andere lagen binnen de club. We herinneren ons jeugdtrainingen aan het team van de week gegeven door spelers, verschillende clinics, maar zichtbaarder de beelden van de thuiswedstrijd tegen Dos Kampen, waarin de doelpunten samen met de supporters werd gevierd alsof we de Champions League hadden gewonnen. Het kwam absoluut in de buurt van de saamhorigheid binnen een vereniging, zoals ik die altijd voor me had gezien, al speelden er op dat moment op de achtergrond nog veel dingen die in mijn ogen veel beter konden en moesten.

Ook wij investeerden afgelopen zomer, niet zozeer in geld, maar wel in mensen, kwaliteit en toewijding. We begonnen dit seizoen sterk en vooral het geringe aantal tegendoelpunten viel op. Op momenten dat wij punten lieten liggen, deden concurrenten dat ook. We stonden hierdoor vrijwel het hele seizoen in de top 3 en zelfs een aantal weken bovenaan. Ook nu bracht dit weer veel verwachtingen met zich mee. Na de winter kregen we het als team lastig, lieten we veel te veel punten liggen en nam de kritiek op spelers en staf toe. Niet de makkelijkste periode voor ons, maar het bracht ook wel weer nieuwe uitdagingen met zich mee. De keuzes en de mindere prestaties waren immers al geweest. Zou het ons lukken om de focus te behouden om ons doel te kunnen behalen of laten we ons afleiden door zaken die we op dat moment niet meer kunnen beïnvloeden?
Langzaam klommen we uit het dal en juist in de eindfase van het seizoen zagen we binnen het team de energie weer terugkomen. De lach weer terug op het gezicht en ook voetballend valt er weer zichtbaar veel meer te genieten.

Een week voor het einde van de competitie, in het weekend dat wij zelf vrij waren, hoorden we dat we al genoeg punten hadden verzameld voor een plek in de halve finale van de nacompetitie. Over mogelijke tegenstanders werd op de club en overal waar je kwam in het dorp druk gespeculeerd.
Het werd Hierden. De club die wij als voorbeeld hadden genomen nadat we vorig jaar 2 keer pijnlijk van ze hadden verloren. De vorig jaar opgerichte N-side ging direct druk aan de slag om mensen op te trommelen om met grote getalen naar Hierden af te reizen. Er werd geld ingezameld voor vuurwerk, grote spandoeken en er werd een bus beschikbaar gesteld voor de jeugd. Ook het team deed hieraan mee, want wat hebben wij de steun en energie gevoeld van deze gasten. Naast de N-side waren ook alle andere trouwe supporters aanwezig in Hierden, echter vandaag omgeven met heel veel andere (oud-) leden van de club en geïnteresseerden uit de regio. Dat is precies waar we als club weer naar toe wilden.

Afgelopen week hebben we in aanloop naar onze halve finale, als club laten zien waar we voor staan: Betrokkenheid, samenwerken en uitstraling. De opkomst met aan de ene kant de rode Hierdense rook en aan de andere kant de Nunspeetse blauw-gele rook, ondersteund met een stevige opkomsttune was indrukwekkend en zorgde voor kippenvel. Het werd een voor ons prachtige wedstrijd die met 0-3 winnend werd afgesloten. We staan in de finale voor een felbegeerde plek in de 1e klasse. Onze tegenstander wordt Roda. Ook zij spelen in het rood en hebben ons 2x keer eerder dit seizoen weten te verslaan. Ook 2x nadat wij een rode kaart hadden ontvangen. Laten we het er maar niet op gokken en ons ultiem proberen voor te bereiden op een prachtige wedstrijd tussen 2 sterke ploegen.

Wat de uitslag ook zal zijn, voor mij is deze finale het eindstation van mijn reis als hoofdtrainer van vv Nunspeet. Een gekke, maar ook mooie gedachte. De uitslag zal bepalen in welke richting de trein volgend seizoen verder zal gaan, maar wat we zeker weten is dat er ook dan weer heel veel mooie nieuwe herinneringen gemaakt gaan worden.

De afgelopen weken kreeg ik vaker de vraag of ik het hoofdtrainerschap pas geslaagd zou vinden als we promoveren naar de 1e klasse. Als trainer/coach werk je met een groep mensen, waar je eindverantwoordelijk voor bent en samen ga je voor het hoogst haalbare. Ruim 2 jaar lang heb ik samen met geweldige stafleden dagelijks keihard gewerkt om de spelers te helpen. In het voorbereiden op wedstrijden, maar ook in hun ontwikkeling als speler en als mens. We kijken dankbaar terug op de dingen die we samen hebben meegemaakt. Daar waar veel teams uit elkaar vallen en/of manschappen verliezen onderweg, zijn wij dit seizoen allemaal tot het einde bij elkaar gebleven. We zijn hier enorm trots op. We gaan ons dus zo optimaal mogelijk voorbereiden en natuurlijk zal de finale winnen voelen als het ultieme voor iedereen. Dat is waar we voor gingen en gaan.

Voor mezelf wil ik het oordeel over mijn reis als hoofdtrainer van vv Nunspeet zeker niet af laten hangen van het resultaat in de finale van zaterdag. Tijdens de reis is er veel gebeurd, heb ik veel geleerd, vooral ook over mezelf. Het waren op veel fronten voor mij 2 heftige jaren. Er is heel veel om dankbaar voor te zijn en heb geleerd vaker daar even bij stil te staan. Na het overlijden van mijn vader in augustus 2024 stond het hele team klaar voor mij en de familie. Veel mensen uit de vereniging kwamen bij ons langs om een hand te geven of deelden op een andere manier hun medeleven en de minuten stilte bij de wedstrijden zal ik nooit vergeten. Er voor elkaar zijn in goede tijden is niet zo moeilijk, maar in slechte tijden is het des te waardevoller. Hoe de doelpunten en de uiteindelijke overwinning samen gevierd werden is voor mij alleszeggend. Alles zat erin. Gevoelens van verdriet en frustratie die er ook zeker zijn geweest, maakten ruimte voor blijdschap en trots. Het kwamen er allemaal uit. Deze herinneringen zijn voor altijd en meer dan geslaagd!

Ontzettend veel mensen zetten zich wekelijks in om ons allemaal te laten voetballen en alles wat daarbij komt kijken. Er wordt heel veel niet zichtbaar vrijwillig werk verricht door mensen die zelden op de voorgrond staan. Iedereen persoonlijk een hand geven en bedanken gaat niet lukken, dus ik wil dan ook graag langs deze weg iedereen met wie ik heb samen mogen werken alvast heel erg bedanken!

Rest mij om nog 1x een beroep op alles en iedereen die Nunspeet een warm hart toedraagt; Kom ons steunen komende zaterdag in een prachtige finale en laat zien waar we als club voor staan;