Onze vereniging, vv Nunspeet, mag met recht het echtpaar Henk en Adri Tissingh dankbaar zijn. Niet alleen vanwege hun vruchtbare huwelijk, maar vooral omdat zij als stichters van een heuse voetbaldynastie onze club met hun nazaten sportief hebben verrijkt. Hun zonen Gerben, Gieljan én Marnix hebben stuk voor stuk een waardevolle bijdrage geleverd en kleur gegeven aan onze vereniging. Marnix, de jongste telg van dit trio, acteerde dit seizoen nog op het hoogste niveau binnen vv Nunspeet, maar gaat na dit seizoen een paar treden lager zijn capaciteiten en ervaring inzetten.
Dit stapje terug van Marnix kunnen we niet onopgemerkt laten – daarvoor zijn zijn verdiensten simpelweg te groot.
Al op pupillenleeftijd meldde hij zich aan de poort van ‘De Wiltsangh’. Alle jeugdelftallen doorliep hij soepeltjes, alsof het een warm bad was. In het E1- en D1-elftal viel hij zo op dat hij werd uitgenodigd om bij het district te komen trainen en spelen. Later volgden drie seizoenen bij het toen nog FC Zwolle. Deze ontwikkeling leidde tot zijn debuut bij het eerste elftal van Nunspeet op 17-jarige leeftijd, tegen AGOVV Apeldoorn, onder leiding van technisch hoofdverantwoordelijke John van de Brom. Wat begon als een invalbeurt, groeide al snel uit tot een vaste basisplek. Zijn eerste volledige wedstrijd speelde hij tegen het Zwolse Be Quick, waarmee hij direct indruk maakte.
Op het middenveld was Marnix een ware heerser: met overzicht, techniek én een neusje voor doelpunten. Zijn harde, zuivere afstandsschoten waren berucht en hij bleek ook kopsterk – een kwaliteit die in het huidige seizoen bij alle selectiespelers helaas wat minder tot uiting komt. Met zijn inzicht en groeiende ervaring zette hij het team in de juiste formatie en verdeelde hij het spel met gevarieerde passing. Zo leerden wij hem kennen: een sterke kracht met een sierlijke touch.
Op het centrale deel van de arena speelde hij jarenlang samen met Patrick Pluim en Lars ten Dolle. Met dit trio liep het spel als een geoliede machine, een prachtige mix van onderling begrip en het intuïtief lezen van aanvalsmogelijkheden. Buiten het veld bleef die kameraadschap ook bestaan, mogelijk versterkt door de vele blessures die ze gezamenlijk moesten overwinnen. Marnix kan een indrukwekkende lijst lichaamsdelen opnoemen die ergens in zijn carrière schade opliepen: heup, lies, bil, hamstring, enkel – overbelast, gescheurd of gebroken. Soms was de medische ruimte bijna zijn tweede thuis. Hij trainde zo veel uren op de hometrainer dat menigeen dacht dat hij eerder de Amstel Gold Race zou winnen dan terugkeren op het voetbalveld.
Ondanks een lange loopbaan bij vv Nunspeet heeft Marnix helaas niet het genot van een kampioenschap mogen proeven. Wel was hij twee keer bij een degradatie betrokken, al moet worden opgemerkt dat hij in die seizoenen langdurig geblesseerd was. Hij verklaart de terugval van onze club in die jaren – met een knipoog en een glimlach – vooral door zijn afwezigheid. Alleen in de sterren is de waarheid geschreven.
Marnix heeft in zijn carrière talloze trainers meegemaakt, maar noemt vooral Lucas Hoekman als degene van wie hij het meest leerde. Met Lucas had hij een uitstekende band, mede omdat deze trainer hem een leidende en bepalende rol toevertrouwde. Soms, wanneer een lichte blessure een basisplaats in de weg stond, zat Marnix liever tussen de trainers dan op de bank bij zijn ploeggenoten. Altijd betrokken, altijd met het team bezig.
Twee seizoenen speelde Marnix niet in Blauw-Geel. Toen miste hij bij vv Nunspeet de ambitie en gedrevenheid om hogerop te komen. De scherpte en passie ontbraken tijdens de trainingen, dus vertrok hij naar VVOG in Harderwijk en later naar NSC in Nijkerk. Die periode behoorde niet tot zijn gelukkigste jaren – iedereen maakt wel eens een keuze die achteraf tegenvalt. Trainer Lucas Hoekman haalde hem gelukkig weer terug naar ‘De Wiltsangh’, waar Marnix de juiste sfeer en ambitie hervond.
In twintig jaar werkte hij ontelbare duels af – van pupillen tot senioren. De wedstrijd tegen DTS op 23 april 2022 staat hem nog helder voor de geest: Nunspeet stond onder druk, maar met een prachtig doelpunt van Marnix kantelde de strijd. Ook dat afstandsschot op een druilerige namiddag in Epe is hem altijd bijgebleven.
Nu acht Marnix de tijd rijp om met zijn goede vrienden in het 3e elftal zijn kunsten te tonen. Hoewel hij in Utrecht woont, blijft hij zijn dorpsclub trouw. Hij is zeker niet uitgekeken op onze vereniging, maar kiest voor een stapje terug vanwege fysieke ongemakken en de leeftijd. Hij kijkt uit naar een nieuw begin met minder intensieve trainingen en wedstrijden in een relaxte sfeer.
Een grote wens van Marnix was om nog in actie te komen in de nacompetitie en te promoveren. Die wens liep ging op twee manieren in rook op: op de finaledag was hij geblesseerd, en promotie kwam er niet. Toch leverde hij met een prachtige kopbal in de eerste nacompetitiewedstrijd tegen Hierden een belangrijke bijdrage aan het bereiken van de finale. Of de uitkomst van die finale anders was geweest als Marnix had meegespeeld? Die vraag blijft onbeantwoord.
Met het afscheid van het hoogste Nunspeetse podium verdwijnt een markante speler. Hij zal gemist worden om zijn kwaliteiten, zijn ietwat waggelende loopje, zijn nukkige trekjes en zijn bemoeienis met tactiek – altijd met de beste intenties om onze club vooruit te helpen. Natuurlijk zal er ook een enkeling zijn die blij is dat er nu een basisplek vrijkomt waar ze stiekem al lang op hebben gehoopt.
Kwaliteit heeft altijd voorrang gehad, en kwaliteit bracht Marnix. Laten we hem eren door zijn beste momenten te koesteren en de mindere snel te vergeten!
Tekst: Kees Keizer
